Zomaar...

Vanmorgen werd ik wakker met lood in mijn ledematen.... Na een onrustige nacht had ik geen zin in deze dag. Het viel allemaal als een loodzware deken op me.
Ik was het liefst in bed gebleven met de deken over mijn hoofd.
Maar dat kan niet als je een gezin hebt, dus sleepte ik me uit bed, maakte ontbijt, werkte het gezin de deur uit met het vaste voornemen weer terug in bed te kruipen!
Toen ik op onze slaapkamer kwam en zag wat een ravage ik van ons bed had gemaakt verging me de lust om er weer in te kruipen... Dus: hup, onder de douche en dan iets leuks bedenken!
Tja.... als je in die negatieve spiraal zit kun je alleen maar nare dingen bedenken. Maar een gang naar de bakker was noodzaak!
Toen ik weer terugkwam viel mijn oog op onze tuin. Ik zag dat de rododendron zijn knoppen al weer bijna open liet gaan.... en... ik werd zo maar blij! Dankbaar dat mijn oog hierop viel en ik rust voelde!

Dat wilde ik even met jullie delen.

En ook deze bloemetjes ontroerden me... Zulke kleine bloemetjes die hun gezichtjes naar de hemel opheffen om elk straaltje licht te mogen opvangen. Zouden wij dan niet proberen hetzelfde te doen?