donderdag 30 oktober 2014

Ik had vrij....

Al de tijd dat mijn moeder bij ons is heb ik continue voor haar kunnen zorgen.
Soms viel het me zwaar, soms kon ik het met gemak aan....
Af en toe zat ik 'er even door'..... Het werd steeds zwaarder...
Mijn moeder is altijd heel realistisch geweest en af en toe had ze nog van die ingevingen door te zeggen dat ik toch vooral ook eens tijd voor mezelf moest nemen.
Dat wimpelde ik meestal maar af..... of ik ging er niet op in en dan vergat ze het wel weer...

Gistermiddag had ik een 'jubileum-feestje' van de vrijwilligersorganisatie waar ik vrijwilligerswerk voor doe. Het team in onze woonplaats was 5 jaar actief en dat werd gevierd door een borrel met aansluitend een buffet. Het was hier in de stad, dus ik was redelijk 'stand by'.... Mijn zus was zo lang bij mama en dus kon ik redelijk gerust weg.... Dat ging allemaal goed.
's Avonds toen ik haar naar bed hielp en vroeg of ze me nog een beetje gemist had (eigenlijk was het maar gein) zei ze dat ze dat inderdaad had gedaan. "We zijn zo aan elkaar gewend hè?"...

Maar wat wil het geval?
Al weken geleden had ik met een paar anderen afgesproken om vandaag weg te gaan. We zouden met de bus om half 11 vertrekken en vanmiddag rond 5 uur weer terug zijn.... Tja, wat nu?
Ik wilde het al afzeggen, maar daar wilde moeders niets van weten. Niks hoor, je staat altijd voor me klaar, je moet er eens een dag uit!
Goed, uiteindelijk waren een oom en tante (zus van mijn moeder) bereid deze dag bij haar te zijn en voor haar te zorgen. Ze waren er ook ruimschoots op tijd, dus ik kon gaan!
Nogmaals aan mam gevraagd of ik niet beter thuis kon blijven (ze was vanmorgen niet echt super goed en redelijk benauwd van haar COPD), maar nee, ik moest vooral gaan.
Oke, dus toch maar, zij het met bezwaard gemoed, vertrokken.

En weet je wat er gebeurde?
Dat, waar ik diep in mijn hart toch bang voor was....
's Middags kijk ik op mijn telefoon: gemiste oproep!
Teruggebeld...
Ja, je moet niet schrikken, maar............ je moeder gaat naar het ziekenhuis. De huisarts is geweest en durft haar niet langer meer thuis te laten met deze mate van benauwdheid en gezien haar algehele conditie is het beter haar op te laten nemen!
Zucht....
Tranen....
Net nu ik er niet was.
Net nu ik niet in de gelegenheid was om as soon as possible naar huis te kunnen gaam....
24 uur per dag ben ik paraat en net die ene keer dat ik vrijaf neem gaat het zo!

Op dit moment zit/ligt ze nog op de EHBO-afdeling van het ziekenhuis in het bijzijn van haar zus en zwager....
Mij werd ten zeerste afgeraden om alsnog na te komen. Ik kon beter wachten tot ze op de afdeling is en dan morgen op bezoek gaan!! 
Als ik mijn gevoel achterna ga stap ik in de auto en ga naar dat ziekenhuis.
Als ik mijn verstand gebruik weet ik dat ik beter tot morgen kan wachten.....

Ik voel me soort van schuldig...
Net nu ik er niet was....
Ben ook verdrietig dat het nu zo moet gaan...

Er is een voortdurend gebed in mijn hart dat er een middel gevonden mag worden om die benauwdheid te verbeteren, of ze krachten op mag doen om straks, de 14e de operatie goed mag doorstaan, of de operatie überhaupt mag slagen, of, of, of,.....

Ik moest dit even kwijt, sorry....

vrijdag 24 oktober 2014

Nostalgie....

Ik zat even te surfen op het net....
Kwam zulke leuke plaatjes tegen....
Kan niet kiezen welke ik de leukste vind.....

Dutch Girls Knitting
"Heb jij al genoeg gebreid?"....

Little girl knitting.
"Zit ik hier te tobben... o, was het maar af"....

She's knitting.
"Ja poes, ik moet echt breien hoor.... Het zou veel leuker zijn om met jou te spelen hè?"

love to knit
"Goed vasthouden hoor, dan zijn we zo klaar"....

knitting
"Zo, bijna weer een paar klaar. Fijn, dan hebben ze warme voeten"....


De tekst onder de plaatjes heb ik er zo maar even bij bedacht....

dinsdag 21 oktober 2014

Herfst...

Er is al veel geschreven en gedacht en verwoord over het seizoen waar we dan nu toch echt in zitten!

H - E - R - F - S - T - ....

Het stemt me vaak weemoedig
En bepaalt bij de vergankelijkheid
Ruwe winden waaien
Felle stormen woeden
Soms schijnt er toch nog een straaltje zon
Tekenend voor dit dit jaargetijde

Zo zou ik dit seizoen willen beschrijven...

De herfst is dan ook niet echt mijn seizoen... Hoewel ik wel kan genieten van de mooie kleurschakeringen die er in de natuur zich voordoen...
Ook vind ik een flinke wind op z'n tijd wel eens fijn.... Als je dan een wandeling maakt langs de zee en de golven zo heerlijk bruisen en de wind door je haren wappert, ja, dan heb ik wel eens het gevoel dat mijn zorgen met de wind een eindje meewaaien...
Helaas ben ik altijd zo dom om achter die zorgen aan te lopen en ze dan weer op te rapen....

Maar als de zon dan op zo'n vallend blad schijnt en dat blad nog vochtig is en dus schittert in de zon, dan word ik stil... Dan sta ik in verwondering dat één zo'n straaltje zon zoveel effect kan hebben op dat ene blad....

In de herfst word ik altijd zo bepaald bij de vergankelijkheid... Alles is zo tijdelijk... 
In het voorjaar zie je alles uitbotten en bloeien.... je geniet ervan en verwondert je er over dat er na de winter uit zo'n kale tak nog zulke mooie bloemen of bladeren kunnen komen...
Mij zet het altijd stil bij de Almacht van God. Zo stil en dor het in de winter is zo levendig wordt het in het voorjaar....
En de herfst is die moeilijke overgang van levend naar dor...

Het zijn zo maar even wat mijmeringen die ik met jullie wil delen....
Door de ziekte van mijn moeder word je wel meer bepaald ook bij de vergankelijkheid van het leven! Het gaat nog niet erg vooruit met haar, maar zoals het er nu uitziet zal ze toch half november geopereerd worden. Dit wordt een hele zware operatie, maar het kan niet anders....


donderdag 16 oktober 2014

Bijpraten....

Al verschillende keren heb ik met mijn handen boven het toetsenbord gezeten om te proberen te bloggen. Als het dan uiteindelijk op schrijven aankwam was de zin of inspiratie weg....
Het lezen van de andere blogjes lukt wel, zo tussen de bedrijven door soms. Af en toe kan ik ook nog wel een reactie plaatsen, maar vaak blijft het bij een vluchtig bezoekje.
Ik zie wel dat jullie allemaal leuke dingen maken, maar het gaat meer langs me heen.... Het raakt me niet meer zo als eerst....
Dat is te verklaren omdat de zorg voor en rondom mijn moeder toeneemt. Kon ze eerder nog van de stoel naar het toilet schuifelen achter de rollator, nu lukt dat bijna nooit meer. Een paar stapjes en dan gaat ze al op de rollator zitten en rijd ik haar naar toilet. Ook bij het opstaan van de stoel heeft ze gewoon een steuntje nodig... De huisarts wil ook liever geen kuur of prednison meer voorschrijven, omdat de kuur maar zo kort helpt en de prednison slecht is voor haar botten. Dus tobben we maar voort.... Ik ben zo benieuwd hoe het maandag gaat lopen!
Mijn huisarts adviseerde om te proberen haar achter te laten in het ziekenhuis zodat ze haar klinisch nog wat kunnen opvijzelen voor de operatie. Hij is gewoon -ook- bang dat ze met deze conditie de operatie niet zal kunnen doorstaan....
Voor degenen die even niet weten waar het over gaat: Mijn moeder heeft in juni een nieuwe heup gekregen, maar deze is door de kom in het bekken geschoten zodat de prothese in het bekken drukt en daar een breuk veroorzaakt. Dit geeft enorm veel pijn. Want op een bekken zit gewoon bijna altijd druk. En omdat moeders geen 'spek op de botten' heeft is het helemaal zielig... Ze krijgt nu echt last van 'doorzitten'.... Ik heb wel goede zalf gekregen, maar het helpt niet zo heel veel... Gelukkig zijn de plekken alleen maar rood, GELUKKIG niet door...

Veel tijd zit ik bij haar... dan probeer ik wat te handwerken. Ze wordt daar wat rustiger van, het idee dat er iemand binnen handbereik is....
Mijn Delfts bruin ligt even aan de kant... Ik vind borduren niet echt handig als je zo ineens het aan de kant moet
gooien... Ik ben met het laatste blokje bezig te borduren....







Janet van Blij dat ik brei heeft al diverse keren geblogd over een Baktus... Nog steeds begrijp ik niet waar dat woord vandaan komt....
En omdat ik gewoon iets wil hebben wat ik zo aan de kant kan smijten en niet te veel bij na hoef te denken heb ik deze baktus opgezet.
Het garen had ik al een jaar geleden aangeschaft. Waar ik het voor gekocht had kan ik me niet meer herinneren, maar nu heeft het een bestemming!  Ik brei hem op naald 3,5 en hij wordt uiteindelijk voor mijn lieve moeder....


Lieve mensen, nogmaals heel veel dank voor jullie medeleven! Dat doet me echt goed!

vrijdag 10 oktober 2014

Vervolg Delfts Bruin..

Ondanks alles zet ik af en toe nog een steekje...
Ik heb het idee dat mijn moeder het lekker rustig vindt als ik bij haar in de buurt zit te borduren.
Gelukkig is de kuur wel aangeslagen, de huisarts constateerde dat er vooruitgang in zat.
Inmiddels zijn we ook in het ziekenhuis geweest... We hebben ons verhaal kunnen doen, er zijn foto's gemaakt, bloed geprikt, en naar mama's heup gekeken.
Vanmorgen om 8:00 uur moesten we er al weer zijn voor een CT-scan. Dat viel niet mee voor haar. Al met al duurde die scan maar 10 minuten maar mam wilde toen het net klaar was gaan vragen hoe lang ze nog op dat plankje moest blijven liggen. Ze had zo veel pijn....
Tja, die pijn dat wordt nog niet minder.... Dat is heel vervelend. Ook krijgt ze last van 'doorzitten', daarvoor hebben we nu  (anti-decubitus)zalf gekregen. Nu maar hopen dat deze helpt.
Goed, dat was in vogelvlucht dan weer even het nieuws van het thuisfront...
Ik zal jullie nu laten zien hoe ver ik met mijn Delfts Bruin ben gekomen...
Inmiddels was het ook tijd om over de 'afwerking' na te denken.....
Ik heb besloten om er geen lijstje omheen te doen, maar dit:
Een idee er over heb ik ook al
Zo iets:
Nog even een paar close-up's







zaterdag 4 oktober 2014

Dank jullie wel

Lieve, lieve mensen!

Dank jullie wel voor alle lieve reacties van medeleven! Echt, het doet me ontzettend veel goed om deze te lezen!! Het geeft me op sommige moeilijke momenten net even die steun die ik nodig heb! Gewoon het weten dat jullie meeleven! Dank dank dank!
Als jullie hier waren kregen jullie een hele dikke knuffel van me!
Met mijn moeder gaat het nog helemaal niet zo erg goed. Ze kan maar niet goed opknappen. Mijn eigen huisarts heb ik gister nog gevraagd te komen. Deze heeft haar nog een kuurtje gegeven, plus prednison stootkuur (heeft ze al vaker gehad en helpt bijna nooit bij haar) en voor de pijn naast zware pijnstillers nu ook morfine pleisters.... En nog veel pijn!
Vandaag misselijk en een beetje overgeven. Komt waarschijnlijk van die pleisters... Maar ja, nog maar even volhouden! Zwaar is het wel, maar ik hoop er voor haar te zijn! Ze vindt het wel heel fijn bij ons. Ze zegt telkens dat we te lief voor haar zijn....

Nou vooruit... dan nog even waar ik de laatste steekjes op gezet heb... 
Delfts bruin...
tot nu toe...

Zo ver was ik toen mijn moeder kwam....
En deze zijn er deze week bijgekomen:

Niet veel, ik weet het. Maar dat hoeft ook niet. De zorg voor mijn moeder staat bovenaan mijn prioriteitenlijstje!! En als ik al even tijd heb ben ik vaak te moe om iets te doen en zit ik te zitten of ga naar bed. Als ik op bed lig ben ik vlak bij mama en kan ik er zo weer uit om haar te helpen. Want ook 's nachts moet ik er nog wel eens uit.
Het is te hopen dat de aanstaande operatie verlichting mag geven. Bovenal dat deze SNEL kan plaatsvinden. Daar gaan we volgende week voor!! 
Nou, toch nog even iets laten horen hè?
Het deed me zo goed jullie medeleven dat ik nu toch maar even een blogje heb geschreven!






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Meest bekeken in dit blog.....(Top 5)