Ik had vrij....

Al de tijd dat mijn moeder bij ons is heb ik continue voor haar kunnen zorgen.
Soms viel het me zwaar, soms kon ik het met gemak aan....
Af en toe zat ik 'er even door'..... Het werd steeds zwaarder...
Mijn moeder is altijd heel realistisch geweest en af en toe had ze nog van die ingevingen door te zeggen dat ik toch vooral ook eens tijd voor mezelf moest nemen.
Dat wimpelde ik meestal maar af..... of ik ging er niet op in en dan vergat ze het wel weer...

Gistermiddag had ik een 'jubileum-feestje' van de vrijwilligersorganisatie waar ik vrijwilligerswerk voor doe. Het team in onze woonplaats was 5 jaar actief en dat werd gevierd door een borrel met aansluitend een buffet. Het was hier in de stad, dus ik was redelijk 'stand by'.... Mijn zus was zo lang bij mama en dus kon ik redelijk gerust weg.... Dat ging allemaal goed.
's Avonds toen ik haar naar bed hielp en vroeg of ze me nog een beetje gemist had (eigenlijk was het maar gein) zei ze dat ze dat inderdaad had gedaan. "We zijn zo aan elkaar gewend hè?"...

Maar wat wil het geval?
Al weken geleden had ik met een paar anderen afgesproken om vandaag weg te gaan. We zouden met de bus om half 11 vertrekken en vanmiddag rond 5 uur weer terug zijn.... Tja, wat nu?
Ik wilde het al afzeggen, maar daar wilde moeders niets van weten. Niks hoor, je staat altijd voor me klaar, je moet er eens een dag uit!
Goed, uiteindelijk waren een oom en tante (zus van mijn moeder) bereid deze dag bij haar te zijn en voor haar te zorgen. Ze waren er ook ruimschoots op tijd, dus ik kon gaan!
Nogmaals aan mam gevraagd of ik niet beter thuis kon blijven (ze was vanmorgen niet echt super goed en redelijk benauwd van haar COPD), maar nee, ik moest vooral gaan.
Oke, dus toch maar, zij het met bezwaard gemoed, vertrokken.

En weet je wat er gebeurde?
Dat, waar ik diep in mijn hart toch bang voor was....
's Middags kijk ik op mijn telefoon: gemiste oproep!
Teruggebeld...
Ja, je moet niet schrikken, maar............ je moeder gaat naar het ziekenhuis. De huisarts is geweest en durft haar niet langer meer thuis te laten met deze mate van benauwdheid en gezien haar algehele conditie is het beter haar op te laten nemen!
Zucht....
Tranen....
Net nu ik er niet was.
Net nu ik niet in de gelegenheid was om as soon as possible naar huis te kunnen gaam....
24 uur per dag ben ik paraat en net die ene keer dat ik vrijaf neem gaat het zo!

Op dit moment zit/ligt ze nog op de EHBO-afdeling van het ziekenhuis in het bijzijn van haar zus en zwager....
Mij werd ten zeerste afgeraden om alsnog na te komen. Ik kon beter wachten tot ze op de afdeling is en dan morgen op bezoek gaan!! 
Als ik mijn gevoel achterna ga stap ik in de auto en ga naar dat ziekenhuis.
Als ik mijn verstand gebruik weet ik dat ik beter tot morgen kan wachten.....

Ik voel me soort van schuldig...
Net nu ik er niet was....
Ben ook verdrietig dat het nu zo moet gaan...

Er is een voortdurend gebed in mijn hart dat er een middel gevonden mag worden om die benauwdheid te verbeteren, of ze krachten op mag doen om straks, de 14e de operatie goed mag doorstaan, of de operatie überhaupt mag slagen, of, of, of,.....

Ik moest dit even kwijt, sorry....